วันศุกร์ที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

ผู้หลง-ผู้รู้ ..หลวงปู่หล้า เขมปตฺโต




ผู้หลง - ผู้รู้ 
 (หลวงปู่หล้า เขมปัตฺโต วัดบรรพพตคีรี
(ภูจ้อก้อ) จ.มุกดาหาร)

        การข้ามความหลง  ข้ามได้ด้วยการ "ข้ามผู้รู้"   รู้ได้โดยมิได้ยึดถือว่า  ผู้รู้เป็นเรา เขา สัตว์ บุคคล ตัวตน ในขณะจิต ใดๆ เลย  เรียกได้ว่า ข้ามความหลงได้โดยสิ้นเชิง โดยประการทั้งปวง

       ผู้รู้รู้ และสังขาร  มีความแตกต่างกัน ไม่เหมือนกัน

        ผู้รู้รู้ คือ สังขารอันละเอียดอันประณีตนั่นเอง เพราะเกิดอย่างละเอียด  ดับอย่างละเอียดมาก เกิดขึ้น แปรดับพร้อมกันในขณะเดียว ไม่มีอันใดเกิดก่อน  ไม่มีอันใดเกิดหลัง ติดต่อกันเป็นพืด สติปัญญาไม่แนบสนิทอยู่กับผู้รู้รู้แล้ว  ก็ยากที่จะรู้โดยถ่องแท้ว่าเกิดดับเป็น 

       เมื่อผู้รู้รู้ เกิดดับ เป็นไปอย่างว่องไว ละเอียดลออแล้ว จะไปเป็นทิฏฐิบัญญัติว่า ผู้รู้เป็นนิพพานนั้น ก็ย่อมเป็นงูกินหางตนเอง ย่อมเป็นไปไม่ได้ พระนิพพานมิได้เป็นลูกน้องของผู้รู้  มิได้มาสังสรรค์กับผู้รู้อีกด้วย และมิได้บัญญัติว่าสูญ หรือไม่สูญ  เอาโขนสวมหัวใส่ตนอันใดเลย

      ผู้รู้ไม่รู้เท่าเงาของตนเอง จึงกลายเป็นภพ เป็นชาติอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น