จิตคือความว่างอันใหญ่หลวง
( จาก “คำสอนฮวงโป” พุทธทาสภิกขุ )
ความว่างอันใหญ่หลวง ที่ครอบงำสิ่งทั้งปวงอยู่ทุกทิศทุกทางนั้น เป็นเนื้อแท้อันเดียวกันกับจิตนั้น
และเนื่องจากจิตนั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจแบ่งแยกให้เป็นส่วนๆ ได้
ตามธรรมชาติในตัวมันเอง ดังนั้น สิ่งต่างๆ ในทุกสิ่ง จึงต้องเป็นเช่นนั้นด้วย สังขารธรรมทั้งปวง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ชั่วขณะ แล้วดับไปนี้ เทียบได้กับไม่มีอะไรล้วนๆ
ส่วน “มหาศุนยตา หรือความว่างอันใหญ่หลวง” นั้น เป็นภาวะแห่งความสมบูรณ์ ซึ่งในนั้นไม่มีทั้ง “ความพร่อง
และความล้น” เป็นความสงบเงียบอย่างมีระเบียบ
ซึ่งในนั้นการกระทำทั้งปวงย่อมหยุดนิ่ง
มันเป็นสิ่งที่ชัดเจนอยู่แล้วว่า
ความคิดต่างๆ ภายในใจ และความรู้สึกต่างๆ
ที่เกิดมาจากอารมณ์ภายนอกนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้เดินผิดทางได้ โดยเท่ากัน และว่าทางแห่งพุทธะทั้งหลาย ก็เป็นอันตราย
เช่นเดียวกับทางของมารทั้งหลาย
ในกรณีที่มีอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรม
เกิดขึ้นมาจากการค้นคิดอย่างคติทวินิยมนั้น ให้แก้ไขด้วยเพียงแต่ชี้ตรงไปที่ "จิต" และเนื้อหาอันแท้จริง
ดั้งเดิมของเรา ในฐานะที่ตามความจริงแท้แล้ว เป็นพุทธะอยู่แล้วทั้งหมด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น