มายาแห่งจิต..คำสอนฮวงโป(พุทธทาสภิกขุ)

มายาแห่งจิต

 ( จาก  “คำสอนฮวงโป”  พุทธทาสภิกขุ )

การเกิดขึ้นของมายาก็ดี การถอนมายาออกเสียได้ก็ดี ล้วนแต่เป็นมายา ด้วยกัน “มายา” มิใช่สิ่งที่มีรกรากอยู่ในความจริง มันตั้งอยู่ได้ก็เพราะคติทวินิยมของเรา   
      ถ้าเราเพียงแต่หยุดปล่อยตนไปตามความคิด ที่ทำให้เกิดของคู่ ตรงกันข้ามกัน เช่น อย่างธรรมดา กับ อย่างการตรัสรู้แล้ว เสียเท่านั้น มายาก็จะสิ้นสุดลงไปได้เองทันที

      และถ้าเรายังขืนจะทำลายมันในที่ทุกๆ แห่ง ที่มันอาจจะมีอยู่  เราจะพบว่าไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่เลย แม้แต่ขนเส้นเดียวให้เราเกาะ นี่แหละ ! คือความหมายของคำว่า “ฉันจะปล่อยเสียทั้งสองมือ” เพราะเมื่อเป็นดังนั้นแล้ว เราจะพบพุทธะในจิตของเราโดยแน่แท้ นั่นเอง

เราต้องหลีกเลี่ยงจากคำสอน เรื่อง “ความมีอยู่” และ “ความไม่มีอยู่” เสียให้หมด เพราะจิตนั้นเหมือนกับดาวอาทิตย์ ในข้อที่มันอยู่ใน “ความว่างตลอดนิรันดร” ส่องแสงได้โดยธรรมชาติของมันเอง และส่องแสงโดยมิได้ตั้งใจจะส่องแสง  

นี่ ! ไม่ใช่สิ่งซึ่งเราจะทำให้สำเร็จได้ โดยปราศจากความเพียร แต่เมื่อเราลุถึงขั้นที่ ไม่มีความยึดถือต่อสิ่งใดๆ ทั้งหมดแล้ว เราจะเป็นผู้ที่ทำอยู่ เหมือนที่พระพุทธเจ้าทั้งหลายทำ

การกระทำอย่างนี้ จะเป็นการกระทำที่เข้าร่องเข้ารอยกันได้จริงๆ กับคำที่กล่าวว่า “จงทำจิตให้เป็นจิต ชนิดที่ไม่อิงอาศัยอะไรเลย” เพราะนี่แหละ คือ “ธรรมกาย” แท้ของเรา  ซึ่งเรียกได้ว่า การตรัสรู้ที่สมบูรณ์ถึงที่สุด