จิตหนึ่งคือพุทธะ
(จาก “คำสอนฮวงโป” พุทธทาสภิกขุ)
การบำเพ็ญปารมิตาทั้ง ๖ (ทาน ศีล วิริยะ ขันติ สมาธิ ปัญญา)ก็ดี
การบำเพ็ญข้อวัตรปฏิบัติที่คล้ายๆ
กันอีกเป็นจำนวนมากก็ดี หรือการได้บุญมากมายนับไม่ถ้วน
เหมือนจำนวนเม็ดทรายในแม่นํ้าคงคาก็ดี เหล่านี้นั้นจงคิดดูเถิด
เมื่อเราเป็นผู้สมบูรณ์โดยสัจจะพื้นฐานในทุกกรณีอยู่แล้ว คือ เป็น "จิตหนึ่ง" หรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพุทธะอยู่แล้ว
เราก็ไม่ควรพยายามจะเพิ่มเติมอะไรให้แก่สิ่งที่สมบูรณ์อยู่แล้วนั้น ด้วยการบำเพ็ญวัตรปฏิบัติต่างๆ
ซึ่งไร้ความหมายเหล่านั้นไม่ใช่หรือ ? เมื่อไหร่โอกาสอำนวยให้ทำ ก็ทำมันไป และเมื่อโอกาสผ่านไปแล้ว อยู่เฉยๆ
ก็แล้วกัน
ถ้าเราไม่เห็นตระหนักอย่างเด็ดขาดลงไปว่า จิตนั้นคือ “พุทธะ” ก็ดี และถ้าเรายังยึดมั่นถือมั่นต่อรูปธรรมต่างๆ อยู่ก็ดี
ต่อวัตรปฏิบัติต่างๆ อยู่ก็ดี และต่อวิธีการบำเพ็ญบุญกุศลต่างๆ ก็ดี
แนวความคิดของเราก็ยังคงผิดพลาดอยู่ และไม่เข้าร่องเข้ารอยกันกับ “ทาง” ทางโน้นเสียแล้ว
"จิตหนึ่ง" นั่นแหละ คือ "พุทธะ" ไม่มีพุทธะอื่นใดที่ไหนอีก ไม่มีจิตอื่นใดที่ไหนอีก มันแจ่มจ้า
และไร้ตำหนิเช่นเดียวกับความว่าง คือ มันไม่มีรูปร่างหรือปรากฏการณ์ใดๆ เลย ถ้าเราใช้จิตของเราให้ปรุงแต่งความคิดฝันต่างๆ นั้น
เท่ากับเราทิ้งเนื้อหาอันเป็นสาระเสีย แล้วไปผูกพันตัวเองอยู่กับรูปธรรม ซึ่งเป็นเหมือนกับเปลือก
“พุทธะซึ่งมีอยู่ตลอดกาลนั้น
ไม่ใช่พุทธะของความยึดมั่นถือมั่น” การปฏิบัติปารมิตาทั้ง ๖
และการบำเพ็ญข้อวัตรปฏิบัติต่างๆ
ที่คล้ายคลึงกันอีกเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนด้วยเจตนาที่จะเป็นพุทธะสักองค์หนึ่งนั้น เป็นการปฏิบัติชนิดที่คืบหน้าทีละขั้นๆ
แต่พุทธะซึ่งมีอยู่ตลอดกาลดังที่กล่าวแล้วนั้น
หาใช่พุทธะที่ลุถึงได้ด้วยการปฏิบัติเป็นขั้นๆ เช่นนั้นไม่
เรื่องมันเป็นเพียงแต่ตื่น และลืมตาต่อ "จิตหนึ่ง" นั้นเท่านั้น
และไม่มีอะไรที่จะต้องบรรลุถึงอะไร นี่แหละคือพุทธะที่แท้จริง พุทธะและสัตว์โลกทั้งหลาย คือ จิตหนึ่งนี้เท่านั้น
ไม่มีอะไรอื่นนอกไปจากนี้อีกเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น