ที่พึ่งที่แท้จริง
(จาก "สูตร เว่ยหล่าง” ของพุทธทาสภิกขุ)
พระสูตรได้กล่าวไว้ชัดแล้วว่า “เราควรจะถือที่พึ่งในพระพุทธเจ้าภายในตัวเราเอง ไม่ได้กล่าวไว้เลยว่าให้ถือพระพุทธเจ้าอื่นๆ นอกจากนี้เป็นที่พึ่ง ยิ่งกว่านั้น
ถ้าหากเราไม่ถือที่พึ่งในพระพุทธเจ้าภายในตัวเราเองแล้ว ก็ไม่มีที่พึ่งอื่นใด
ที่จะถือเอาเป็นที่พึ่ง ที่ต้านทานแก่เราได้”
การถือที่พึ่งในพระพุทธเจ้าภายในตัวเรา
ก็คือการถือที่พึ่งในจิตเดิมแท้ของเราเอง ย่อมพรากจิตชั่วช้า จิตริษยา จิตสอพลอ คดๆ งอๆ
ความยึดถือตัวตน ความคดโกง ความมดเท็จ ความดูถูก ดูแคลน ความโอหัง ความเห็นผิด ความเย่อหยิ่ง จองหอง และความต่ำทรามอื่นๆ อันจะมีเกิดขึ้นในจิตได้ ไม่ว่าในเวลาใดๆ
ความคิดชั่วร้ายเพียงดวงเดียว จากจิตเดิมแท้ของเรา
อาจทำลายความดีที่เราสร้างสม อบรมมานานนับเป็นสมัย ๆ ให้เสื่อมเสียไปหมด ในทำนองเดียวกันกันกับความคิดที่ดีงาม
จากจิตเดิมแท้อีกเหมือนกัน อาจชำระล้างบาปอกุศลของเรา ซึ่งจะมีมากมายเหมือนเมล็ดทรายในแม่น้ำคงคาได้ดุจกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น