ความไม่ข้องติด
(จาก "สูตร เว่ยหล่าง” ของพุทธทาสภิกขุ)
สิ่งทุกสิ่ง ไม่ว่าดีหรือเลว สวยงามหรือน่าเกลียด ควรจัดเป็นของอย่างเดียวกัน
จงปล่อยอดีตให้เป็นอดีต ถ้าเผลอให้ความคิดของเราที่เป็นอดีต
ปัจจุบัน และอนาคต มาจับติดต่อกัน เป็นห่วงโซ่แล้ว ก็หมายความว่า เราจับตนเอง “ใส่กรงขัง”
ในทางตรงกันข้าม ถ้าเราไม่ปล่อยใจของเราข้องติดอยู่ ในสิ่งใดๆ เราจะลุถึงความหลุดพ้น เพื่อผลอันนี้ เราจึงถือเอา “ความไม่ข้องติด” ว่าเป็นหลักหรือต้นตอ อันเป็นประธานสำคัญ
การดำรงใจไว้ให้เป็นอิสระจากอำนาจของกิเลส ในทุก ๆ ลักษณะของสิ่งแวดล้อมตัวเรา
เรียกว่า “ความไม่เป็นไปตามอำนาจของวิตก” ใจของเราก็ลอยอยู่สูง เหนือสิ่งต่างๆ ที่แวดล้อมตัวเรา
และในทุกกรณี เราไม่ยอมให้สิ่งเหล่านั้นมามีอิทธิพลครอบงำได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น