อันตรกัป...พระพรหมโมลี

อันตรกัป

(วิมุตติรัตนมาลี เล่ม ๑ ของพระพรหมโมลี 

(วิลาศ ญาณวโร ป.ธ.๙)

อันตรกัป คือ การที่มนุษย์สมัยเริ่มแรก ซึ่งมีอายุยืนยาวนานถึงอสงไขยปีแล้วเสื่อมถอยลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ถึง ๑๐ ปี และกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถึงอสงไขยปีอีกตามเดิมนี้ มีชื่อเรียกว่า อันตรกัป

มนุษย์สมัยเริ่มแรกมีอายุขัยถึงอสงไขยปี ต่อมาอายุของมนุษย์ได้เสื่อมถอยลง ด้วยความประมาท และอำนาจของไตรลักษณ์ ประกอบกับศีลธรรม ก็เสื่อมถอยลงไปเรื่อยๆ และอายุของมนุษย์ก็ถอยลงอย่างไม่หยุดยั้ง มีกำหนดร้อยปีลดน้อยลงมาหนึ่งปี อายุของมนุษย์จะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเหลือเพียง ๑๐ ปี

การไม่ปฏิบัติชอบในบิดา มารดา สมณะ พราหมณ์ ไม่อ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในตระกูล จะได้รับการสรรเสริญจากมนุษย์ ในสมัยนี้ และจะอยู่เจือปนกันเหมือนสัตว์ เช่น ไก่ แพะ แกะ สุกร ไม่มีคำว่า บิดา มารดา ป้า น้า อา ครู อาจารย์ มีจิตอาฆาต พยาบาท มุ่งร้ายกัน คิดฆ่ากันอย่างรุนแรง แม่คิดต่อลูก ลูกคิดต่อแม่ พ่อคิดต่อลูก ลูกคิดต่อพ่อ พี่ชายคิดต่อน้องหญิง พี่หญิงคิดต่อน้องชาย

ทางแห่งกุศล คือ กรรมบถ ๑๐ ประการจะหายไป ทางแห่งอกุศลจะรุ่งเรือง และจะมี “สัตถันตรกัป” คือ กัปที่อยู่ระหว่างศัสตรา ๗ วัน คนทั้งหลาย จะมีความสำคัญในกัน และกันว่าเป็นเนื้อ จะฆ่าฟันกันล้มตายเป็นเบือ จนแทบจะหมดโลก แล้วกลับได้สติขึ้นมาพยายามรักษาชีวิตของกันและกันไว้ ละเว้นการฆ่าสัตว์ ตั้งใจบำเพ็ญกุศลกรรม และละอกุศลกรรมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อายุของมนุษย์ก็เพิ่มขึ้นต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งถึงอสงไขยปีอีกตามเดิม

การที่อายุของมนุษย์ระยะแรกเริ่ม ยืนยาวถึงอสงไขยปี แล้วเสื่อมถอยลดน้อยลงไปถึง ๑๐ ปี แล้วกลับมีอายุเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนไปถึงอสงไขยปีอีกตามเดิม มีชื่อเรียกว่า "อันตรกัป"